Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd op 10 november en uitgebreid op 14 november 2015.
Loek Fresen en Toine van Hoof maakten mij er op attent dat afgelopen zaterdag Simon Wiersema is overleden.
Simon is heel lang lid geweest van Star, mogelijk meer dan 40 jaar. Ook buiten Star was hij niet onbekend in de Nederlandse bridgewereld en daar buiten; zo heeft hij op het Bondskantoor gewerkt en zich een aantal jaren als “duplication operator” nuttig gemaakt bij toernooien van de World Bridge Federation.
De crematieplechtigheid heeft donderdagmiddag 12 november plaatsgevonden. Meer informatie vindt u op de rouwkaart.
Persoonlijk In Memoriam van Peter Bosman
Bij de dood van Simon Wiersema (1948-2015)
Simon was een goeie ouwe vriend, met wie ik de laatste jaren het contact had verloren. Maar niet in mijn herinnering en ook niet in die van mijn twee oudste zoons, die hem hadden leren kennen tijdens een door DDS georganiseerd uitje van een paar dagen op Texel, ergens in de jaren tachtig. In die tijd speelden mijn zoontjes en ik vaak met hun Märklin-treintjes, waarbij we ons hadden gespecialiseerd in NS-materieel. Toen bestond de splitsing tussen NS en ProRail nog niet, en hadden we dat met al onze jongensfantasie ook niet kunnen verzinnen. De locomotieven van de NS – de 1100 en de 1200 – gingen nog wel eens kapot, een voorafschaduwing van de Fyra. Maar Simon zei steeds, ik maak ze wel. Mijn zoontjes waren dol op Simon.
Ik was dus regelmatig in het eenvoudige appartement van Simon aan de Springweg. Daar troffen we altijd een tafel vol schroefjes, moertjes en andere voor mij onbegrijpelijke voorwerpen. Als we daar waren draaide Simon muziek. Hij hield erg van wat we tegenwoordig Americana noemen – Tom Petty vooral. Net als zijn boezemvriend André Damoiseaux, die zijn hele huis had gemeubileerd met LP’s. Maar de muzikale smaak van Simon was breder, en dieper, dan alleen Americana. Toen ik daar een keertje was op zijn flatje, met mijn zoons, om een gerepareerde loc op te halen , zei hij ga zitten en luister. Muziek die ik nooit eerder had gehoord. Drumming, van Steve Reich (niet helemaal), kwam voorbij, daarna The Photographer van Philip Glass. Mijn zoons, toen een jaar of twaalf en acht, zaten doodstil te luisteren.
Simon had een onnavolgbaar gevoel voor humor. Daar liep hij niet mee te koop, het kwam er gewoon zo uit. Van hem leerde ik krachttermen die hij uit Limburg had meegenomen. Enkele gebruik ik nog steeds, zoals de uitroep ´konijnen´. Het was een derivaat van het Duitse Kanonen, vermoed ik.
Hij was de leukste partner die je kon wensen, en ook de leukste tegenstander aan tafel. Altijd vol verrassingen. Zo nam hij me te grazen op Star, toen hij 7SA bood met een aas buiten boord. Die aas had ik. Doublet. Maar mijn maat, die moest uitkomen, had geen flauw idee welke aas ik had. Hij gokte verkeerd en Simon schraapte dertien slagen bij elkaar. Hij troostte mij met de gedachte dat het contract ook zonder dubbel een nul was geweest voor ons.
12 november 2015, Peter Bosman